مرحوم میراحمد سید فخری نژاد مشهور به «شیون فومنی» از شاعران و مشاهیر شعر و ادب گیلان است. وی در سوم دی ماه سال ۱۳۲۵ در شهرستان فومن دیده به جهان گشود و در ۲۳ شهریور ماه سال ۱۳۷۷ به علت بیماری مزمن کلیوی درگذشت.

از شیون تاکنون دفترهای متعدد شعر و نوار صوتی به فارسی و گیلکی منتشر شده است. کمتر کسی است که حتی از سر تفنن با شعر و ادبیات سروکار داشته باشد و با نام و شعر شیون آشنا نباشد. شیون فومنی، در طول عمر پربار شاعری خود همواره از مصاحبه‌های مطبوعاتی دوری می‌کرد؛ چرا که به دسته‌بندی‌های انجمنی و گروه‌بندی‌های معمول و متداول اعتقادی نداشت. بیشتر آثار مکتوب شیون پس از درگذشت وی، توسط فرزندش چاپ و منتشر شده است.

محمد پرحلم با اشاره به محبوبیت مرحوم شیون فومنی و اشعار او، اظهار کرد: شیون فومنی در دل مردم جا دارد و همه مردم گیلان و گیلک زبانان، شعرهای شیون را شنیده‌اند و با آن هم‌ذات پنداری کرده‌اند؛ انگار شیون بخشی از زندگی آنان را روایت می‌کند.

وی اشعار شیون را زبان روزمره مردم گیلان دانست و افزود: اشعار شیون در دل و جان مردم نفوذ کرده، زیرا از زلالی خاصی برخوردار بوده و به نوعی کلام عادی گیلک زبانان است؛ در واقع شیون به خاطر وزن و قافیه، ارکان جمله را به هم نریخته و همین سادگی و بی پیرایگی است که موجب شده مردم توجه خاصی به شیون و اشعارش داشته باشند.

معاون فرهنگی حوزه هنری گیلان “روایت” را یکی از ویژگی‌های شعرهای شیون دانست و تصریح کرد: همانگونه که در قرآن هم می بینیم، زندگی ما با قصه ها عجین شده و روایت ها در دل و جان ما جا می گیرد.

پرحلم، منظومه “گاو” مرحوم شیون را مملو از داستان‌ها و روایت‌های خواندنی دانست و متذکر شد: ظرفیت‌های بالقوه و بالفعل فرهنگ مردم گیلان بالا بوده و استاد شیون به بهترین شکل از این فرهنگ بهره گرفته است؛ در منظومه “گاو” اسامی شاعران و هنرمندان زیادی از خطه گیلان آمده و همین موضوع توجه مردم را جلب کرده است.

وی از دیگر ویژگی‌های شعر شیون را توجه به فرهنگ خوراک و غذاهای محلی گیلان دانست و ادامه داد: در اشعار شیون اسامی انواع و اقسام غذاها و اشربه مردم گیلان آمده که جزئی از فرهنگ و آداب و رسوم ما محسوب می‌شود و در واقع با آنها زندگی می‌کنیم.

معاون فرهنگی حوزه هنری گیلان با بیان اینکه هنرمند به دنبال رساندن پیام نیست و می‌خواهد حرف خودش را بزند، خاطرنشان کرد: هنرمند با کمک شعر به بازتاب زندگی ادوار گذشته خودش می‌پردازد و لذا شیون فرهنگ و سنت گیلان را بازنمایی کرده است.

وی با گله‌مندی از فاصله گرفتن ادبیات بومی با شعر گیلکی درجه یک، اضافه کرد: زبان شعر شیون ذاتا سلیس و روان و بدون تکلف بود و حرف مردم را می‌زد لذا شاعران ما نیز باید این سادگی در گفتار را ملاک قرار دهند تا به مخاطب نزدیک شوند و مخاطب احساس صمیمیت بیشتر با شعر پیدا کند و به سمت شعر گیلکی که مبتنی بر زبان مادری است، برود.

پرحلم، با بیان اینکه متاسفانه نهادهای فرهنگی استان نتوانسته‌اند آنگونه که شایسته است جامعه به ویژه نسل جوان را با زبان مادری پیوند بزنند، بیان کرد: آیا اشعار شیون از شبکه استانی شنیده می‌شود تا زبان مادری و فرهنگ بومی و محلی برای مردم جذابیت داشته باشد؟!

وی یکی دیگر از دغدغه‌های حوزه زبان مادری را کمبود آثار مکتوب در این بخش دانست و عنوان کرد: متاسفانه تعداد کتاب‌های منتشر شده درباره شیون و شعر او انگشت شمار بوده و دوستداران ادبیات گیلکی با تولیدات بسیار کمی مواجه هستند.